Category: Blog

In deze Sunday Blog praat ik over veel verschillende onderwerpen van muziek tot dagelijkse dingen en noem maar op.  Ditmaal dedicate ik deze blog aan Bob Zwartveld die vrijdag 5-12 zelfmoord heeft gepleegd.

Untitled-1

Lieve Bob,
Ongelofelijk….
Maar het zit er op

Hopelijk heb jij nu rust
Is het liefde en vrede die jouw nu kust

Dat je het leven zo niet meer zag zitten, wat een onrust
Ik zag jou als iemand die vollop in het leven stond en een biertje wel lust
Zijn hand niet omdraaide voor een uitdaging in de vorm van een kus

Triest om te horen dat jij een einde aan je leven hebt gemaakt
Deze ontdekking heeft mij zekers geraakt…

 

1002661_1412674155653117_2111755623_n

Toen ik weg ging bij SingerG de vocale popgroep, waarbij ik al jaren had gezongen. Had ik voor eenieder toen een stukje tekst geschreven. Zo ook voor Bob Zwartveld

Bob, Bob, Bob! Bob de bouwer gewoon! Over de jaren heen heel wat rollercoasters van je gezien. Van jobhops tot no job at all tot girlfriend switches (nie helemaal bijgehouden hoor haha don’t worry :P). Zoektocht van wat wil ik nou in dit leven….

Het begon allemaal heel braaf in de Pop & Gospel week, een te gekke week waarin iedereen zo aan het genieten was. We een te gekke groep hadden. Waaruit jijzelf, ik, Marcel en Marit uit voort kwamen de “Harde Kern” nou zeg maar zacht haha, van SingerG. En nu The Last der Mohicans!

Een rustig maar toch wel vaak vreemde eend in de bijt. Zelfs shockerend te noemen! Vanuit het historische moment met Marcel, wat ik natuurlijk nooit zal vergeten. Had je vanaf die dag al een lasting impression for life gemaakt.

Maar met hier en daar nog een schuine bob (zoals je toen ook en nog in mijn telefoonlijst bent beland als naam haha) opmerking, weet je het gewoon nooit met die Bopper! What’s keburd, Bob’s keplurhd! Van een beetje water in me crack tot een tattoo arrows down en andere gekkigheid, makes you a special person (haha dat klinkt alsof je retarted bent :P).

Never a dull moment with Bob! Op een dag liet je me opnames horen van jou als voiceover en men, dat was echt te gek vond ik persoonlijk. Hoop dat als je dat echt te gek vind je daar nog wel mee bezig bent en niet opgeeft om wat voor reden dan ook.

Je voorliefde voor Bobby McFarren was ook super, leuk om dat toen te zien en horen in de duo’s/solo’s. Ook grappig dat zodra er een fotocamera er aan te pas komt, je Bob altijd hoort roepen “ik ben niet fotogeniek”. Dude met de juiste cams, pixels en belichting is iedereen een bink en fotogeniek. Wat jij kan laten vastleggen op cam is, dit ben ik, ik ben puur en wie vindt dat nou niet mooi. Think about that next time je weer wordt vastgelegd op de cam “Ik ben pure Bob” haha.

Heb dus veel verschillende kanten van jou gezien (regelmatig zaten we in dezelfde UWV-boot haha), van oververmoeidheid tot what to do with mi life fases de ups and downs. Hoop dat je lekker in je vel zit en je daadwerkelijk doet of werkt aan datgene wat je wilt doen. Life is short…don’t hesitate.

Als ik mijn bovenstaande ‘afscheidstekst’ lees die ik schreef op 11 december 2010, is het eigenlijk duidelijk dat het toen al niet lekker ging, maar zoals bij zovelen lijkt dat allemaal vrij normaal.

Als mens laten we vaak alleen aan de ‘inner cirkel’ weten hoe we ons echt voelen. Soms in een gesprek met iemand, zoals wij dan hadden komt iemand het dan deels te weten die wat verder van je af staat.

Het is een positief iets dat we daarin een keuze hebben. Om te laten zien wat we wel en niet willen delen met een ander. Maar in gevallen die leiden tot zelfmoord is het natuurlijk geen mooie gewaarwording.

Het gevoel van het niet meer zien zitten is heel herkenbaar, want eenieder heeft daarmee te maken in zijn leven op een bepaald punt. Maar als je hierin verdrinkt en daadwerkelijk geen uitweg meer ziet, is het ongelofelijk triest. Triest dat niemand jou ervan heeft kunnen weerhouden, dat er niks is geweest die jou enige vorm van hoop of positiviteit gaf. Waardoor jij maar een uitweg zag om je rust te vinden.

Bob Big Hug en glad to have known you!